بسم الله الرحمن الرحیم
" یا صاحب کل نجوا "
نماز دروغین
سوره ی ماعون تصویری دقیق از انسان هایی را نشان می دهد که در باورشان تکذیب دین
و روز جزا و حساب وجود دارد. اول تصویر فردی است که یتیمان جامعه را جفاکارانه می
راند. ( یتیم کسی است که ولی و سرپرست خود را از دست داده است (مادی و معنوی) و راه
رشد خود را گم کرده است.) این سوره جامعه ای را ترسیم می کند که افرادی دارد با سبک
زندگی، به گونه ای که برای خود شأنیت موهومی قایل شده اند که هم به طور مستقیم
یتیمان جامعه را می رانند و هم غیرمستقیم به گونه ای که خود یتیمان از ترس سرکوبی
به چنین افرادی اصلا مراجعه نمی کنند.
سکانس دوم این تکذیب کننده ی دین و معاد عدم تمایل او به تشویق و فراهم آوردن زمینه لازم برای اطعام مسکینان جامعه است. ( مسکین کسی است که امکانات تحرک و رشد از او سلب شده است و حق اوست که طعام(مادی و معنوی) در اختیارش گذاشته شود تا رشد کند. ) خب کسی که رغبتی به چنین امری ندارد،مانع ایجادجریان و فرهنگ سازی برای سامان دادن به مسکینان جامعه خواهد بود.
سکانس سوم می
رود سراغ "مصلین". باید دید چه نمازی بوده که نمازگزار را مورد "ویل" خداوند قرار
داده است . از آیات قبل می توان فهمید که این فرد اهمیت و جایگاه نماز را درک
نکرده است و خداوند چنین نمازگزاری را رسوا کرده چون نمازش یتیم پرور و مسکین زاست،
"تنهی عن الفحشا والمنکر" نیست، بلکه نمازش تحت تاثیر فحشا قرار دارد و مراتب سهو و
ریا در آن هست. فرد ریاکاریست که به جای رؤیت وجه الله، توجهش به دیگری و جلب توجه
دیگران است.
تصویر آیه ی آخر فردیست که مانع رسیدن ضروریات و حداقل های حیاتی برای جریان زندگی است بخصوص در بعد معنوی که از رساندن افراد به ولیشان ممانعت می کند. در حقیقت بروزات اجتماعی سوره نمایانگر حال و هوای نماز مصلین سوره است. این نماز و آن بروزات معادل همدیگرند و یافتن هرکدام از این تابلوها خبر از وجود الباقی آنها می دهد. با چنین ترسیمی می توان گفت انسان های سوره در دوردست و ماورایی نیستند(هم مسکینان و یتیمان و هم مصلین جامعه).
سوره ماعون بعد از آسیب شناسی ها ، آدرس رهایی از آسیب ها را در واژه ی "مصلین" بیان می کند. کسی که توبیخ شده باید اصلاح بشود آن هم به وسیله نمازش. نمازگزاری که باید نمازش را درست کند: نمازی که اقامه اش موجب تشخیص حق و حفظ حدود و عدالت محوری در جامعه شود. نمازی که جامعه را از یتیمی و مسکنت برهاند البته این راه دو طرفه است و احقاق حقوق یتیمان و مسکینان جامعه نیز موجب رسیدن جامعه به نماز حقیقی می شود. رهبری جامعه به کسانی داده شود که نمازشان حقیقی ست و زمینه ساز فراهم شدن لوازم حرکت و جریان رشد زا در جامعه می شوند. جامعه ای که تمامی ارکانش اعم از یتیم و مسکین همانند ارکان نماز حقیقی حفظ می شوند و به سرمنزل مقصود که همانا اتصال به ولایت الهیست می رسند ...
